اثر بربرین هیدروکلراید بر آسیب بیضه ای در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

مقدمه: دیابت ملیتوس با ایجاد استرس اکسیداتیو، آسیب های متابولیسمی متعددی در بیضه ها ایجاد می کند. این مطالعه با هدف پیشگیری از عوارض اکسیداتیو ناشی از دیابت با به کارگیری داروی بربرین هیدروکلراید که دارای خواص آنتی اکسیدان و جمع کننده رادیکال های آزاد می باشد، انجام گردید. مواد و روش ها: در این مطالعه 32 سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار، با محدوده وزنی 220 تا 240 گرم، انتخاب و به 6 گروه تقسیم شدند: 1- گروه شاهد، 2- تیمارشده با بربرین mg/kg 100، 3- گروه شاهد تیمارشده با بربرین mg/kg 50، 4- گروه دیابتی، 5- گروه دیابتی تیمارشده با بربرین mg/kg 100 و 6- گروه دیابتی تیمارشده با بربرین mg/kg 50. دیابت ازطریق تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین ( mg/kg 50) ایجاد گردید. تیمار با بربرین با دوز mg/kg 50 و 100 به مدت 6 هفته به صورت گاواژ انجام شد. در ابتدای هفته پنجم، از نمونه ها خون گیری به عمل آمده و فاکتورهای بیوشیمیایی خون و مقاطع بیضه ها مورد ارزیابی هیستولوژیک قرار گرفت. نتایج: نتایج مطالعه نشان می دهد که دیابت با ایجاد استرس های اکسیداتیو و تولید رادیکال های آزاد، باعث کاهش سلول های اسپرماتوگونی و سرتولی، کاهش روند اسپرماتوژنز و نیز کاهش تعداد اسپرم و فعالیت اسپرم گردیده است. در نمونه های تیمارشده با بربرین این عوارض بهبود یافته، همچنین افزایش در تعداد اسپرم، تحرک اسپرم، سلول های رده اسپرم ساز و تعداد i سلول سرتولی نیز مشاهده گردید. به علاوه در گروه های درمانی قطر لوله اسپرم ساز افزایش یافته و ضخامت غشای پایه کاهش یافت. نتیجه گیری: بربرین با توانایی کاهش قندخون، پیشگیری و بهبود استرس های اکسیداتیو، در بهبود آسیب های بیضه ای ناشی از دیابت نقشی درمانی ایفا می کند.